Hallo vanuit het zonnige en warme Malawi!

Het is alweer even geleden dus tijd voor een nieuwe blogupdate. De afgelopen tijd heb ik me bezig gehouden met een muurschildering in het ziekenhuis. Vijf dagen lang ben ik van 's ochtends tot 's middags bezig geweest met schilderen. De schildering lijkt een beetje op de schildering die ik eerder heb gemaakt in het weeshuis, maar dit keer was ik alleen en heb ik veel meer details toegevoegd. Het beeld van een kind dat ik voorbij zag komen op de schouders van zijn moeder dat spontaan stopte met huilen bij het zien van de muurschildering was goud waard. Ik heb de foto's geüpload zodat jullie de schildering kunnen zien!

Helaas is het op de spoedeisende hulp in het ziekenhuis niet druk. Om mezelf op de rustige momenten bezig te houden lees ik mijn Intensive Care boek uit Nederland door en oefen ik met het lezen van ecg's (hartfilmpjes). Zo houd ik m'n kennisniveau ook een beetje op peil. Daarnaast probeer ik ook afwisseling te zoeken. Zo heb ik weer een dagje meegelopen met de arts in het ziekenhuis. Het is interessant om te zien hoe dat eraan toegaat, maar ook wel heel erg lastig omdat ik de taal niet spreek en daardoor lang moet wachten totdat ik hoor wat er nou aan de hand is met de betreffende patiënt.

Van de week ben ik ook weer op outreach geweest. Dat was weer erg leuk. De ambulance waarmee we naar het dorpje reden kwam weliswaar 2 uur te laat, maar hij was er wel! (Dit in tegenstelling tot een week eerder waarin ik samen met 3 andere vrijwilligers bijna 2,5 uur tevergeefs had gewacht en we uiteindelijk maar naar huis zijn gegaan (Tja, Afrika hè)). Het dorpje van de outreach was heel toevallig hetzelfde dorpje als de eerste keer toen ik meeging op outreach. De kinderen uit het dorp herkenden me dan ook gelijk en binnen 2 minuten na aankomst was ik omsingeld door een groep nieuwsgierige kinderoogjes. Ik besloot eerst te helpen met het wegen, opmeten en vaccineren van de baby's en in de middag nog even tijd te maken voor de kinderen in het dorp. Ze wilden maar al te graag op de foto en lagen helemaal in een deuk op het moment dat ze zichzelf op de foto terugzagen. Heel toevallig had ik nog een frisbee in m'n tas en de kinderen hadden de tijd van hun leven toen ze ermee mochten spelen. Voor hen was het zo bijzonder. Er is daar geen speelgoed, speeltuin of wat dan ook. Ze leven in simpele stenen huisjes zonder elektriciteit, zonder meubilair, in een simpele kamer met een simpele waterput voor het hele dorp. Deze mensen hebben waarschijnlijk geen idee hoe de rest van de wereld eruit ziet en nemen hun eigen wereld als genoegen.

Afgelopen vrijdag ben ik met het project van Thea mee geweest en heet Chitipi Children of the nations. In de ochtend was er een schooltje waarbij we hielpen met lesgeven aan kinderen van 2 tot 5 jaar. Ze leerden A, B, C en 1, 2, 3 in het Engels. Samen met Thea hebben we hoofd, schouders, knie en teen in het Engels gezongen. De kinderen deden vrolijk mee. Het schooltje duurde maar tot een uurtje of 11 in de ochtend. De lerares liet weten dat het Engels erg lastig is voor de meeste kinderen. De school is alleen in de ochtend en thuis zijn de ouders vaak aan het werk en de kinderen alleen. Er is hierdoor geen stimulans om te blijven oefenen. Daarnaast spreken de meeste ouders geen Engels en kunnen de kinderen de taal op deze manier veel moeilijker oppikken.

Na een lekkere rijstmaaltijd konden we in de middag helpen bij de kinderen van het weeshuis naast het schooltje. Deze kinderen waren al wat ouder; zo rond 10 jaar. We hielpen met huiswerk en speelden nog wat spelletjes. Aan het einde van de dag heb ik samen met Thea tenslotte ook nog gezien hoe twee kippen werden geslacht. Ik zou zoiets nooit kunnen doen, maar het jochie van een jaar of 12 die het deed was maar wat trots op zijn mannelijkheid. Bijzonder om zo de cultuurverschillen te zien.

In het weekend ben ik een dagje naar het zwembad geweest en zijn we nog naar een Afrikaanse kerkdienst gegaan. Met veel zang, dans en expressie ging het eraan toe. Het was leuk om weer een keertje mee te maken. Daarnaast is bij ons de komst van Sinterklaas niet ontgaan en hebben we zaterdag een sinterklaasavond gehouden met kruidnootjes, frisdrank en een hoop cadeautjes. Toch nog een stukje Nederland hier in Malawi. Gelukkig hebben we het weer niet overgenomen, want ik hoorde dat dat in Nederland niet al te best was. Afgelopen weekend was het hier erg warm met temperaturen rond de 34C. Omdat we hier geen ventilators of airconditioning hebben wordt er heel wat afgezweet hihi.

Tot slot wil ik graag mededelen dat ik het sponsorgeld (€800,-!) heb overgemaakt aan het ziekenhuis! Dit is precies het geld dat nodig is voor de aanschaf van een nieuw zuurstofapparaat. Het apparaat haalt zuurstof uit de lucht en zet deze om naar de juiste concentraties. Er kunnen vijf patiënten op een apparaat worden aangesloten. Momenteel heeft het ziekenhuis maar twee van deze apparaten en dat is natuurlijk veel te weinig voor zo veel verschillende afdelingen. Ik wil alle donateurs namens de patiënten allemaal hartelijk bedanken!

Groetjes vanuit Malawi en natuurlijk ook hartstikke bedankt voor alle lieve berichtjes en kaartjes. Ik waardeer het heel erg! :)

Tionana (tot snel)!

Nadine