Het einde komt steeds dichterbij. Ik heb nog wat leuke situaties meegemaakt om te vertellen. Stel je bijvoorbeeld eens voor... Je hebt twee tatoeages op je schouder en onderbeen en je wilt deze
laten verwijderen... In Nederland is een afspraak voor een laserbehandeling zo gemaakt, maar in Afrika is dat wel even anders. Daar maak je een afspraak met de chirurg en word je behandeld op de
operatietafel. Onder locale verdoving van injecties met lidocaïne en adrenaline (tegen het bloeden) wordt de behandeling in gang gezet. De injecties zijn niet fijn, maar dat is nog niks vergeleken
met wat er daarna gebeurt. Met een operatie instrument dat veel weg heeft van een soort kaasschaaf of dunschiller wordt er laagje voor laagje plakjes van de huid weggeschaafd. Het ziet er erg
pijnlijk uit en daarom is het maar goed dat de patiënt enige verdoving krijgt. De tatoeage-inkt zit nog best diep en niet alles gaat weg, maar dat komt wel goed, aldus de chirurg... Het was erg
interessant om deze operatie mee te mogen maken; dit was de eerste keer dat ik überhaupt iemand uit Malawi met tatoeages zag. De andere twee operaties waren keizersnedes. Bij beide vrouwen ging het
goed en mocht ik het baby'tje even vasthouden. Het blijft mooi en bijzonder!
De laatste outreach was er ook eentje om niet meer te vergeten. Ik had, ondanks dat ik al heel veel kleding aan daklozen heb weggegeven, nog 4 tassen kleding over. Hier zat ook de kleding van
medevrijwilligers Hannah, Thea en Larissa in. Het dorpje waar we heen gingen was Mgwata Village. Hier was ik al twee keer eerder geweest en dat was fantastisch. Er zijn zo veel vrolijke kinderen!
De verpleegkundige waarmee ik op stap was was bereid me te helpen met het uitdelen van de kleding aan de kinderen. Ik had haar hard nodig voor het vertalen naar Chichewa, omdat het anders een grote
chaos zou worden. Uiteindelijk is alle kleding verdeeld en waren de kinderen ontzettend blij. Ik hielp vervolgens nog even met het vaccineren van moeders en baby'tjes en in de middag deelde ik
ballonnen uit voor de kinderen in het dorp. Hun dag kon niet meer stuk! Wat waren ze blij! Het doet me veel goeds om dat te zien.
Afgelopen weekend ben ik met mijn reisgenootje Natasja naar het Malawi meer geweest.Om 06:15 uurzaten we netjes in de bus in het centrum van de stad die een kwartiertje later zou vertrekken...
Nouja... Afrikaans kwartiertje misschien? Kennelijk moest de bus eerst helemaal vol mensen zitten voordat hij ging rijden. Uiteindelijk vertrokken weom 10:30 uur; wat een belevenis. Ik kijk nergens
meer van op. Na een lange busreis met een overstap kwamen weom 18:00 uuraan in de lodge. De reis op zich was heel mooi, we zagen veel van het land zelf en het kostte in totaal maar 4200 Kwacha
(€6,72). Je moet echter wel veel geduld hebben want we hadden een vertraging van 30 min omdat de president langs reed en we stil moesten staan en een vertraging van een uur omdat we zonder benzine
zaten. Dat de bus het zonder mankementen heeft gered blijf ik bijzonder vinden hihi.
De lodge was erg mooi; het lag aan het strand en als je 's avonds in je bed lag kon je de golven horen (en dat voor $12,- per nacht incl. ontbijt!). Zaterdag hebben we heerlijk op het strand
gelegen. De gevoelstemperatuur als 39C en daarom namen we regelmatig een verfrissende duik in het meer. Helaas liep ik zaterdagavond voedselvergiftiging op bij een restaurantje in de buurt. Dat
mocht de pret echter niet drukken want zondag zijn we wel nog wezen kanoën in een echte Afrikaanse boomstamkano. Zo nu en dan moest er wat water uitgeschept worden omdat de mieren kleine gaatjes in
het hout hadden gemaakt. Gelukkig bleven we drijven! Er ging een gids mee in de kano en we konden zien hoe hij grote zeearenden op het eiland voor ons voerde met vis (zie foto's). Ook waren er hele
mooie kleurrijke vissen en heeft Natasja nog kunnen snorkelen (daar was ik te misselijk voor ;) ). Het was, ondanks dat ik beroerd was, een leuk dagje. Maandag gingen we weer naar huis. Door de
taxi-chauffeur, die persé wilde dat de auto eerst helemaal vol zat voor we vertrokken, misten we de bus naar huis. Dan maar met de minibus... Dat was was geen pretje, helemaal niet als je je
beroerd voelt. Gelukkig zijn we na 4 lange overstappen heelhuids aangekomen en kon ik dinsdag gebruiken om bij te tanken.
Woensdag ben ik weer aan de slag gegaan op de spoedeisende hulp in het ziekenhuis en donderdag (vandaag) had ik mijn laatste dag en heb ik afscheid genomen. M'n collega's vonden het allemaal erg
jammer, maar wensen me het beste toe. Helaas heb ik het zuurstofapparaat niet meer gezien dat is gekocht met het donatiegeld. Het apparaat is wel al onderweg naar het ziekenhuis. Mijn begeleidster
Janneke zal er volgende maand foto's van maken.
Nog een paar dagen in Afrika te gaan... De afgelopen maanden hebben me een hele bijzondere ervaring gegeven. Deze week zaten we bijvoorbeeld 2,5 dag zonder stroom. Als ik in Nederland ben ga ik de
warme douches en warme maaltijden zo veel meer waarderen! Hier in Afrika is niets vanzelfsprekend. De herinneringen zullen altijd blijven.
Tot over een klein weekje!
Liefs, Nadine
