Daar staan ze dan... M'n koffers... Alle spullen zitten erin en ik ben klaar om te gaan. Ten opzichte van de heenreis heb ik nu veel meer ruimte in m'n koffers omdat ik zo veel kleding heb
weggegeven. Dat heeft me veel goed gedaan. Gisteren gaf ik bijvoorbeeld mijn sneakers weg. In Nederland zouden ze zijn afgekeurd omdat ze versleten waren, maar hier in Afrika krijgen ze een tweede
leven. Terugkijkend op de afgelopen 3 maanden heb ik deels bewust, deels onbewust, zo ontzettend veel ervaringen en indrukken opgedaan. Hieronder een kleine weergave van de dingen die ik niet snel
meer zal vergeten:
- Hoe het voelt om opgepropt te zitten in de minibus; al dan niet op een kapotte stoel, naast mensen met een kip op schoot en een lijflucht om hen heen
- Hoe het is om elke dag een paar uur zonder stroom te zitten, niet wetende wanneer de stroom uit zal vallen en weer aan zal gaan. Hopende dat we niet voor de zoveelste keer een broodmaaltijd onder
kaarslicht voorgeschoteld krijgen
- Hoe het voelt om na een hete dag van boven de 32C en veel inspanning niet te kunnen douchen omdat er geen water uit de kraan komt; niet wetende wanneer het water weer terug zal komen (uren...
dagen...?)
- Hoe ik heb mogen ervaren hoe het is om in een ontwikkelingsland te leven, waar mensen in dorpen geen elektriciteit, water en meubilair hebben en kinderen geen speelgoed om mee te spelen. Waar de
mensen desondanks tevreden zijn met het leven dat ze hebben
- Hoe het is om het nieuwste voetbalstadion van Afrika in je achtertuin te hebben. Wetende dat als de stroom uitvalt in de huizen er wel licht zal branden in het stadion. Het idee dat het stadion
de overheid maar liefst 70 miljoen dollar zal kosten; terwijl Malawi niet eens een nationaal voetbalelftal heeft en wetende dat een groot deel van de maïsplantage van Malawi is mislukt waardoor er
mensen dood gaan van de honger
- Hoe het is om te leven zonder klok, waarbij mensen gerust een half uur toelaat komen en dat dat de normaalste zaak is van de wereld
- Hoe veel werk het is om al je kleding met de hand te wassen, al dan niet met koud water omdat er weer eens geen stroom is. Hoe zwart het water wordt van al het stof en vuil dat uit de kleding
komt zetten en hoe onmogelijk het lijkt om de kleding weer in de originele kleuren terug te krijgen
- Hoe het is om ongediertespray naast je kussen te hebben staan, klaar om gebruikt te worden, als je weer eens wakker wordt van de muggen die om je hoofd zoemen en gelijk tot de ontdekking komt dat
er een kakkerlak over de binnenkant van je klamboe loopt
- Hoe het is om helemaal lek gestoken te worden door de muggen, ondanks het gebruik van DEET en een klamboe, en waarbij je op één avond 18 muggenbulten op je rechter arm cadeau hebt gekregen
- Hoe het voelt om nagekeken en nageroepen te worden omdat je een blank persoon bent, waarbij kinderen al van mijlen ver "azungu!" roepen; enkel om even naar je te zwaaien
- Hoe het is om extreem zieke en kansarme patiënten te helpen, wetende dat het eigenlijk geen zin meer heeft of wetende dat de patiënt de behandeling niet zal kunnen afmaken omdat het geld op zal
raken
- Hoe mooi het is om iets te kunnen betekenen voor de patiënten in het ziekenhuis, in de hoop op een goed herstel, en hoe leuk het is dat er zo veel bewondering wordt getoond voor de
muurschildering die ik in het ziekenhuis heb gemaakt
De afgelopen 3 maanden waren mooi en leerzaam, maar ook moeilijk. Ik heb m'n baan opgezegd en vriendje, familie en vriendinnen achtergelaten om in Afrika gratis en voor niets te werken. Ik heb m'n
vliegtickets, verblijf en alle andere kosten eromheen zelf betaald om hier te mogen zijn. Ik ben trots op het geld dat ik heb kunnen verzamelen zodat er een zuurstofapparaat voor het ziekenhuis kon
worden aangeschaft. Achteraf gezien ben ik blij met hetgeen ik bereikt heb in de afgelopen maanden, ondanks dat het vaak erg rustig was in het ziekenhuis. De herinneringen zullen altijd blijven en
ik kan de alledaagse dingen in het westerse leven meer waarderen; hetgeen ik ook gehoopt had te bereiken toen ik aan deze reis begon. Ik kijk ernaar uit om weer naar Nederland te gaan en met de
mensen om wie ik geef de feestdagen door te brengen. Voor de eerste twee weken van januari staan er 5 sollicitatiegesprekken bij 4 verschillende ziekenhuizen gepland. Het echte leven gaat weer
beginnen, maar Afrika zal ik nooit vergeten.
Heel erg bedankt voor alle betrokkenheid en lieve reacties gedurende de reis. Het heeft me erg geholpen!
Liefs,
Nadine
