De kinderIC, outreach en safari!

Halloooooo allemaal!

Het was weer een week om niet te vergeten! Even kijken waar ik moet beginnen.

Maandag was een rustige dag op de spoedeisende hulp en daarom besloot ik naar de Intensive Care voor kinderen te gaan. Toen ik binnenkwam waren de verpleegkundigen net bezig met een jongetje van 2 jaar oud. Zijn hele lijfje zat onder de tweede- en derdegraads brandwonden door kokend water. Daardoor had hij ook bloedvergiftiging opgelopen. Aan z'n hoofd zat een infuussysteem omdat door de brandwonden geen naald in de armen of benen geprikt kon worden. Het verband werd verwisseld en het kindje jammerde alleen maar; huilen deed hij niet. De vellen werden zo van z'n huid getrokken. Met wat koezalf en vette gazen werd het verbonden. Hij kreeg een rompertje van verband. Daarna was het jongetje helemaal op. Hij had zo veel pijn. Erg sneu om te zien.

Het patiëntje ernaast was een meisje van een jaar of vier. Ze had malaria en daardoor bloedarmoede. Ze kreeg een bloedtransfusie. Anders dan in Nederland wordt het bloed van de bloedtransfusie niet gescheiden van het serum. De rode bloedcellen bezinken in de transfusiezak en worden zo gegeven aan de patiënt. Het meisje ijlde, haar ogen rolden steeds weg en ze was nauwelijks aanspreekbaar... Er lagen nog twee patiëntjes; een jongetje met malaria en een meisje met een diep geïnfecteerde beenwond. Ik hielp met de verzorging.

Dinsdag ben ik op outreach geweest! Je gaat dan met de ambulance van het ziekenhuis naar een dorpje om baby's te vaccineren en medicijnen te geven als er iemand ziek is. Dit wordt twee keer per week bij verschillende dorpjes gedaan omdat de mensen uit de dorpjes niet in staat zijn om zelf naar het ziekenhuis te komen. Het was erg indrukwekkend om naar zo'n dorpje te rijden. Je komt dan echt buiten de stad en ziet hoe groot de armoede in het land is. Al snel reden we van de geasfalteerde weg af en reden we op een zandweg vol kuilen en hobbels. De dorpjes waar we langsreden bestonden uit eenvoudige bakstenen huisjes; niks meer en niks minder. Er is geen elektriciteit en water wordt gehaald bij een centrale waterput in het dorp. Eenmaal aangekomen in het dorp van bestemming werd ik belaagd door zo'n 20 nieuwsgierige kinderoogjes die waarschijnlijk nog nooit een blank persoon hadden gezien. Na 15 minuutjes was de verlegenheid doorbroken en lieten ze me niet meer los. Ik heb naast het vaccineren veel spelletjes met ze gespeeld. Ze deden vrijwel alles na wat ik deed en wilden maar al te graag op de foto. De beschermhulzen van de vaccinatienaalden vonden ze geweldig; ze gebruikten het als fluitje. Ik heb me erg vermaakt die dag.

Woensdag ging ik terug naar de kinderIC om te kijken hoe het ging met de patiënten. Alleen het meisje met het geïnfecteerde been lag er nog. Toen ik vroeg waar de andere kinderen waren kreeg ik als antwoord dat ze dinsdag met ontslag waren gegaan. Ik begreep het niet, want de kinderen waren doodziek. De verpleegkundige legde uit dat het geld op was en ze niet langer in het ziekenhuis konden blijven. Ze zijn nu thuis of naar het overheidsziekenhuis gegaan, waar de kwaliteit van zorg zeer slecht is en middelen veelal niet aanwezig. Ik vraag me af of de kindjes het ooit nog kunnen navertellen...

Donderdag was het dan zover; op naar Zambia voor de safari! Na een busreis van zo'n 6,5 uur (incl. pauze en visumaanvraag) kwamen we in de middag aan. We verbleven op een camping die aan de rivierbedding lag met zwembad, sportschooltje en bar. Ook kon je lekker relaxen in de hangmatten. Overal op het terrein liepen aapjes rond, waarbij -als je even niet oplette- ze er zo vandoor gingen met je eten! 's Nachts werd ik nog wakker van een hoop geluid bij de tent. Ik liep naar buiten en keek met open mond toe hoe een kudde olifanten aan de tent snuffelden. Bizar!

Op vrijdag begon de ochtendsafari; om 5 uur 's ochtends werd je gewekt en om 6 uur zaten we in de Jeep om de dieren te spotten. We reden het natuurpark in door over de brug te rijden die je naar de overkant van de rivier brengt. Aan de overkant zitten bijna alle dieren, alleen sommige dieren steken de rivier wel eens over, zoals de olifanten in de nacht. Halverwege de brug stopten we al. Er zat namelijk een enorme kudde van minstens 100 nijlpaarden en 3 krokodillen in de rivier! In het park zelf hebben we ook ontzettend veel dieren gespot: olifanten, giraffen, zebra's, luipaarden, impala's (lijken op gazellen), buffels, veel soorten vogels, leeuwen, apen, wrattenzwijntjes, waterbokken en nog veeeeeel meer. Onder het kopje "foto's" kan je een klein beeld vormen van de prachtige dieren die we van dichtbij hebben gezien. In totaal hebben we 4 safari's gehad. Twee ochtendsafari's van 06:00-10:00 uur en twee avondsafari's van 16:00-20:00 uur. Het was adembenemend!

Nu in Nederland de wintertijd is ingegaan, leven we hier in Malawi nog in de zomertijd. Het is hier dus nu een uurtje later. Het weer is nog altijd rond de 32C en lekker zonnig :) Ondertussen ben ik ook bezig met de besteding van het sponsorgeld. Het ziekenhuis heeft grote behoefte aan extra zuurstofapparaten. Er wordt nog gekeken hoeveel geld daarvoor nodig is.

Groetjes vanuit Afrika!

Liefs, Nadine

Mijn eerste hechtingen en assistentie bij een operatie!

Moni, muli bwanji? Ndili bwino, zikomo kwambiri! (Hallo, hoe gaat het? Het gaat goed, heel erg bedankt!) Dit zinnetje gebruik ik inmiddels vrijwel dagelijks. Het gaat steeds makkelijker! De mensen hier zijn erg beleefd en vinden het maar al te leuk als je een beetje Chichewa spreekt.

Maandag, woensdag en donderdag heb ik op de spoedeisende hulp geholpen. Woensdag was de leukste dag, want ik mocht zelfstandig hechtingen zetten!! Het was bij een vierjarig meisje. Ze was gevallen met de fiets en in haar linkerhiel had ze een grote en diepe snee. Ik zag gelijk dat het gehecht moest worden en vroeg of ik dat mocht doen... en dat mocht!! In het ziekenhuis waar ik werk is hechtingen zetten een taak van de verpleegkundigen omdat er slechts een arts is in het hele ziekenhuis. In Nederland zou een basisverpleegkundige dat echt niet mogen. Ik verdunde lidocaïne in een spuit om de huid te kunnen verdoven. De moeder en de clinic officer hielden het been vast terwijl ik meerdere injecties gaf met de spuit. Het kindje gilde het uit en spartelde flink tegen, hetgeen het niet makkelijker maakte. Het hechten zelf was ook een uitdaging. De hechtnaald was erg bot en de huid erg stug. Regelmatig verboog de naald, maar het lukte me wel om de hechtingen te zetten! Het werd uiteindelijk een mooi geheel en ik vond het super gaaf om dit te mogen leren! Het kindje was aan het eind helemaal uitgeput en viel in een diepe slaap.

Dinsdag heb ik meegekeken op bij de operatiekamers en zag ik hoe een bijna 4 kg zware baby met enige moeite ter wereld kwam via een keizersnede. Vrijdag liep ik met de arts mee. Dit was een dag die ik niet snel zal vergeten. We begonnen met de artsenvisite van alle afdelingen. Als eerste de vrouwenafdeling. De eerste patiënt was een erg zieke vrouw met een beroerte (CVA) in het verleden. Ze was opgenomen vanwege een longontsteking (aspiratiepneumonie). Ze reageerde nauwelijks en ademde heel zwaar. De arts besloot een nieuwe behandeling te starten en ging het dossier pakken terwijl ik bij de vrouw bleef. Niet veel later werd het stil... eng stil. Ik riep snel de arts en hij controleerde de patiënt. Ze was er niet meer... Ik sloot haar ogen en de arts legde de deken over haar hoofd. De familie zat ernaast en huilde en gilde de boel bij elkaar. Het ging door merg en been... Volgende patiënt...

De meeste andere patiënten bij de andere afdelingen waren ook erg ziek. Ze hadden veelal een combinatie van ziektes zoals HIV/aids, malaria, kanker en tuberculose. Sommigen waren extreem vermagerd. Ik vroeg me regelmatig af of behandelen nog wel zinvol was...

Na de visite deden we de artsenconsulten. Patiënten komen dan binnen met klachten en de arts stelt een diagnose en behandeling op. Er was een vrouw waarvan na de echo bleek dat een van de eierstokken spontaan was verdraaid en hierdoor een inwendige bloeduitstorting was gevormd. Ze moest voor spoedoperatie omdat de kans op infecties groot was. De betreffende eierstok moest verwijderd worden. We gingen naar de operatiekamer en ik vroeg of ik mocht assisteren... Het mocht!!! Samen met de arts stonden we met z'n tweetjes in het steriele veld en hielp ik met het aangeven en vasthouden van de instrumenten. Het ging super goed tot halverwege de operatie en ik zal jullie vertellen waarom. Ik had de volgende kledingstukken aan: een witte lange broek, een hemdje, een lange operatiejas, een lang schort, een lange steriele operatiejas, regenlaarzen, een operatiemuts en een mondkapje met een dubbele laag steriele handschoenen. Dit alles was bij een temperatuur van 30C. Ik kreeg het zó warm dat ik sterretjes begon te zien.. Gelukkig sprong er iemand voor mij in en heb ik de rest van de operatie zittend meegekeken. Volgende keer wil ik het weer proberen, maar dan drink ik eerst een extra grote voorraad water :)

In het weekend kon ik lekker bijkomen door zaterdag een dagje aan het zwembad te liggen en zondag een Afrikaanse kerkdienst bij te wonen. Met veel expressie, zang en dans maakte ik kennis met een hele nieuwe cultuur. Na de dienst ben ik met de andere vrijwilligsters naar de stoffenmarkt geweest waar prachtige Afrikaanse doeken verkocht worden en 's avonds maakten we thuis kennis met gigantische kakkerlak Henrie die op ons af kwam rennen in de badkamer. We hebben de buurt bij elkaar gegild :)

Volgende week 3 dagen werken en vanaf donderdag 4 dagen op safari in Zambia! Ik ben benieuwd wat er de komende week zal gebeuren!

Groetjes en liefs vanuit het warme Afrika,

Nadine

Ziekenhuis, weeshuis en Nkhoma Mountain

Hoi hooooooi!

Weer een druk weekje achter de rug. Maandag en dinsdag op de spoedeisende hulp in het ziekenhuis gewerkt. Een situatie met een patiënt staat me nog heel erg bij. Het ging om een jonge man waarvan ik de leeftijd eind 20 schatte. Hij had op 22 jarige leeftijd een ongeluk gehad waarbij zijn linker hersenhelft beschadigd raakte. Hierdoor had hij verlammingsverschijnselen en krachtsverlies aan de rechter kant van het lichaam. De reden dat hij nu naar de spoedeisende hulp kwam was omdat hij niet meer kon plassen. Hij voelde zich duidelijk niet goed. De clinic officer (tussen een verpleegkundige en een arts in) kon geen katheter plaatsen omdat het van onderen helemaal ontstoken was (ik zal jullie de details besparen). Hij zei tegen me dat hij een andere oplossing had. Hij desinfecteerde de huid van de onderbuik met een simpel veegje en stak er vervolgens zo een infuusnaald loodrecht in! De patiënt vond het alles behalve prettig. Vervolgens haalde hij de invoernaald eruit en liet hij de urine er zo uitstromen... Wow... Als je vervolgens de top van de katheterzak eraf knipt kan die met een beetje porren zo op de infuusnaald aangesloten worden, prima toch?! Ondertussen kon ik de clinic officer nog overtuigen dat pijnstilling geen overbodige luxe was. De patiënt moest het doen met 2 paracetamolletjes... In Afrika kan het allemaal!

Woensdag meegelopen bij de "under five clinic" in het ziekenhuis. Het is vergelijkbaar met een consultatiebureau waar kindjes onder de 5 jaar worden gewogen en opgemeten en gratis gevaccineerd worden. Ook (toekomstige) moeders kunnen gevaccineerd worden. De weegschaal is een haak waar het kind in een doek aan wordt gehangen; heel bijzonder. Ik mocht veel helpen en mag de volgende keer ook kindjes leren vaccineren.

Met een deel van het sponsorgeld heb ik verf gekocht om muurschilderingen te maken in het ziekenhuis. De hoofdverpleegkundige moet nog even bepalen wat de juiste locatie hiervoor is. Omdat dit in Afrikaans tempo verloopt heb ik donderdag en vrijdag al een muurschildering gemaakt in een weeshuis bij het project van mijn medevrijwilligster Ellen. We zijn 2 volle dagen hard bezig geweest en hebben veel ruzie gehad met de slechte Afrikaanse kwaliteit van verf, maar het is ons gelukt! In de slaapzaal van de kindjes hebben we een grote boom gemaakt met uiltjes, vogels en vlinders (zie foto's). De kindjes en de huismoeders daar waren ontzettend blij!! Het is wel triest om te zien hoeveel kindjes ondervoed en met bolle buikjes worden binnengebracht. Ik ben blij dat ik wat kon betekenen.

Zaterdag hebben we in ruim 2 uur bijna 500 meter geklommen op een berg genaamd Nkhoma Mountain. Het is een berg waarvan het klimmen naar de top niet gemakkelijk was. De paadjes waren smal, de rotsen hoog, de grond schoof zo onder je voeten weg; kortom echt handen en voetenwerk. Tijdens de klautertocht kwamen we wel nog bavianen tegen; heel gaaf! Het uitzicht op de top was adembenemend! Het was zeker de moeite waard!

Ondertussen begint het Afrikaanse leven steeds meer te wennen. Ik kijk er niet meer van op als de stroom dagelijks een aantal uur uitvalt (wat niet zo fijn is als je net staat te koken), je kleding in een teiltje met de hand wast, het warme water op is of als er een aantal dagen helemaal geen water is. Simpel een kwestie van aanpassen :)

Tot snel!!! Liefs, Nadine

Een kijkje in het ziekenhuis

Hoi allemaal!!

Weer een drukke week achter de rug! Maandag hebben we een meeting gehad met begeleidster Janneke. Er zijn namelijk momenteel niet veel patiënten in het ziekenhuis omdat de zorgkosten zijn toegenomen. Naar verwachting komen er de komende weken wel steeds meer patiënten bij omdat het "malariaseizoen" begint en er dus meer malariapatiënten worden verwacht. De andere drie vrijwilligsters van het ziekenhuisproject gaan om die reden eerst een ander project doen en komen over een paar weken terug in het ziekenhuis. Ik blijf wel gewoon in het ziekenhuis werken, want op de spoedeisende hulp is er vaak iets meer te doen.

Dinsdag en woensdag heb ik een dagje op de spoedeisende hulp gewerkt. Woensdag was het echter zo rustig dat ik ging helpen bij de afdeling waar vrouwen bevallen. Alles gaat er heel anders aan toe dan in Nederland. De hoogzwangere vrouwen liggen naakt op een matrasje zonder linnengoed op een vuilniszak. Mannen zijn nergens te bekennen; vaak zijn ze helemaal alleen. Er was een vrouw die op springen stond. Gelukkig sprak ze Engels. De verpleegkundigen schonken geen aandacht aan haar tot op het moment dat het kindje bijna ter wereld kwam. Pijnstillers kreeg ze niet toen ze erom vroeg. Om die reden moedigde ik de vrouw aan en zei ik dat ze het ontzettend goed deed. Ik hield haar hand vast en het kindje werd gezond geboren. Het was de eerste bevalling die ik meemaakte en het was zo mooi! Ik kreeg het kind gelijk in m'n handen gedrukt en moest het naar een ander kamertje brengen. De moeder had de baby nog nauwelijks gezien (!). Terwijl de verpleegkundigen zorgden dat de placenta eruit kwam en de hechtingen gezet werden zorgde ik dat het kindje niet te veel afkoelde. Uiteindelijk werd het gewogen en in dikke doeken gewikkeld. Na 20-30 minuten vroeg ik of ik dan eindelijk de baby naar de moeder mocht brengen, en dat mocht. De moeder was zo blij met me. Ze riep steeds: "God bless you, God bless you!" Ik zei: "It's a boy! What's his name?" Ze wist het nog niet en zei dat ik de naam mocht verzinnen (!!!) Op die dag kwam een kleine Nick ter wereld. Wat mooi!

Woensdagavond zijn Natasja en ik verhuisd naar het Doing Good huis en wonen we nu de komende 3,5 maand met de andere 8 vrijwilligers van verschillende projecten onder een dak. Erg gezellig en een mooi ruim huisje! Wel even wennen dat hier regelmatig de stroom uitvalt en je zomaar een paar dagen zonder water kan zitten. Het wassen van kleding doen we zelf met de hand. Hihi welkom in Afrika!

Donderdag heb ik een dag op de operatiekamers meegelopen. Ik heb een liesbreukoperatie, 2 keizersnedes (!) en een besnijdenis gezien. De manier van werken is niet te vergelijken met Nederland. Allereerst is de temperatuur in de OK tegen de 30C aan. De apparatuur is sterk verouderd. Een beademingsbuis inbrengen in de keel (intuberen) doen ze hier niet; er wordt gewoon een mondkapje tegen het gezicht van de patiënt aangedrukt. Tijdens de operatie lopen er voortdurend mensen in en uit. De man die de anesthesie regelde droeg een petje en zat gewoon te bellen en op z'n mobiel te spelen tijdens de operatie! Een operatiesetje gewikkeld in gerafelde en bevlekte doeken valt hier onder het kopje "steriel". Patiënten betalen de operatie zelf. Een keizersnede is tussen 20.000 tot 40.000 Kwacha (ong. €32,- tot €64,-), afhankelijk van hoeveel pijnstilling de patiënt kan betalen... Wat ben ik blij met de gezondheidszorg in Nederland!

Tot snel! Groetjes vanuit Malawi! Liefs Nadine

De eerste week

Moni! (hallo in Chichewa)

De week is alweer bijna voorbij en we hebben weer een hoop dingen gedaan. Woensdag hebben we de citytour door de stad gehad. We hebben gezien waar we veilig geld kunnen pinnen. Daarnaast heb ik gelijk een internetbundel gekocht (oorspronkelijke nummer blijft behouden op WhatsApp). Vervolgens hebben we de groente- en fruitmarkt bezocht. Daar gaat het er wel even anders aan toe dan in Nederland! Overal wordt er druk onderhandeld over de beste prijs voor het eten. De mensen lopen met grote zakken en manden op hun hoofd heen en weer. Bij de vrouwen zit er vaak een klein kindje/baby'tje in een felgekleurde doek achterop de rug. Erg mooi om te zien natuurlijk. Op de markt staken we ook nog "even" een houten brug over naar de kledingmarkt. De brug was zeker zo'n 20 meter hoog en je moest goed opletten waar je liep, want erg stabiel was het allemaal niet. Overal gaten, daar moet je niet van opkijken (voor de veiligheid zou ik helemaal niet opkijken en gewoon kijken waar je loopt). Gek genoeg lopen er wel dagelijks honderden mensen over. Op de kledingmarkt lag alle kleding in bergen op elkaar. Dat je er zelf maar wat uitvist is heel normaal.

In de middag kregen we het goede nieuws dat onze koffers waren gearriveerd! Wat heerlijk! We hebben ze die dag gelijk opgehaald. In de avond zijn we lekker uit eten geweest met alle vrijwilligers. Het was erg gezellig en het restaurant was vergelijkbaar met de Nederlandse restaurantjes. Errug lekker! Verse pasta gegeten :)

Donderdag hebben we een rondleiding gehad in het ziekenhuis en de nursing council geregeld. Dat zijn de papieren die we moeten hebben om het verpleegkundig werk te mogen doen in het ziekenhuis. Het is om aan te tonen dat je daadwerkelijk kennis hebt over medische zaken. De dame die ons ondervroeg was behoorlijk streng, maar uiteindelijk hebben we toch die goedkeuringsstempel binnengesleept!

Vrijdag de eerste dag in het ziekenhuis. Ik mocht op de afdeling staan waar mijn voorkeur het meest naar uit gaat: de spoedeisende hulp! Er waren veel patiënten in de ochtend, van jong tot oud. Super leuk allemaal want ik mocht zelf ook al veel doen! Ik hielp bijv. met het schoonmaken van wonden en gaf zelf ook adviezen over hoe ik bepaalde handelingen altijd uitvoerde in Nederland. Uiteindelijk geloofde m'n begeleider het wel en hielp ik patiënten zelfstandig! Dat is best lastig omdat bijna alle patiënten Chichewa spreken en geen Engels. Het personeel spreekt wel Engels met een Afrikaans accentje. Ik heb uiteindelijk bij 2 patiënten de hechtingen verwijderd van een grote buikwond. Ook mocht ik nog een infuusnaald inbrengen. Ook dat is even wennen omdat ik dat nog niet eerder had gedaan op een donkere huid, de infuusnaalden minder gebruiksvriendelijk zijn, de patiënt HIV positief was en de stuwband gewoon een handschoen was. Het is een kwestie van aanpassen, maar uiteindelijk komen we er wel.

Nu even genieten van het weekend. We zijn vandaag naar een wildlife center geweest (soort dierentuin) en we komen even bij van alle indrukken.

Tot snel! Liefs, Nadine

Aangekomen in Malawi!

Daar zijn we dan! Helemaal in het verre Malawi! Na een vlucht van Amsterdam naar Frankfurt, van Frankfurt naar Addis Abeba (Ethiopië) en vervolgens van Addis Abeba naar Malawi is het moment dan eindelijk aangebroken dat het avontuur in Afrika begint. De vluchten verliepen uitstekend. Er was op Schiphol in het begin wel een lichte paniek omdat de tweede vlucht volgens Google geannuleerd was. Gelukkig bleek dit uiteindelijk niet het geval te zijn.

Na een slopende nacht kwamen we in de middag aan op het vliegveld van Lilongwe, de hoofdstad van Malawi. We moesten wachten op onze koffers... En nog meer wachten.... En nog meer.... Totdat we uiteindelijk tot de conclusie kwamen dat we konden wachten totdat we oud en bejaard waren; die koffers zouden toch niet meer komen. Onze koffers bleken in Addis Abeba namelijk niet meegevlogen te zijn naar Malawi. Oftewel; die zwerven daar nu nog ergens rond. Als schrale troost bleek dat we niet de enigen waren met dit probleem... Minstens 10 andere reizigers van verschillende vluchten stonden naast ons omdat ze tot dezelfde ontdekking waren gekomen. Twee mannen achter een balie vulden de vermissingspapieren voor ons in. Naar mijn idee deden ze dit dag in dag uit en konden we bijna een nummertje trekken. Welkom in Afrika ;) Gelukkig is de kans groot dat we onze koffers morgen al kunnen ophalen en redden we ons prima met een noodsetje kleding uit de handbagage.

We werden opgehaald door onze contactpersoon van Doing Good (Janneke) en kregen gelijk de mogelijkheid om geld te pinnen (1000 Kwacha = €1,61) en Internet te activeren. (Het is wel nog even wennen dat alle bestuurders links rijden op de weg hihi). Vervolgens werden we naar ons verblijf (Mabuya) gebracht waar we zullen verblijven tot eind september. Het is een eenvoudig huisje met stapelbed en klein bureautje. Na eind september heeft het Doing Good huis waar we eigenlijk zouden verblijven weer plek en zullen we daar de rest van de weken met de andere vrijwilligers doorbrengen.

Morgen krijgen we een citytour door de stad zodat we weten waar we veilig geld kunnen pinnen en boodschappen kunnen halen. Donderdag zullen we de papieren voor het werk in het ziekenhuis op orde maken en vrijdag zouden evt. al kunnen beginnen met werken in het ziekenhuis.

Er is een spannende tijd aangebroken en nu ik hier daadwerkelijk in Afrika ben, begint dat besef steeds meer te komen. Ik was net terug van twee fantastische weken in Texas en Florida en sta nu midden in Afrika. Het missen van de mensen in je omgeving en het aanpassen aan een andere cultuur valt niet mee; dat heeft tijd nodig. Uiteindelijk komt dat wel goed. Think positive!

Tot snel! Liefs,

Nadine

P.s. Iedereen die een bijdrage heeft overgemaakt voor het ziekenhuis; namens de patiënten hartstikke bedankt! Ik zal op onderzoek uitgaan waar het geld het beste aan besteed kan worden! Een bijdrage geven kan nog steeds; zie kopje "profiel".

Nog ongeveer een maandje voor vertrek!

Hoi allemaal!

Over ruim een maand vertrek ik met Natasja naar Malawi en dit is mijn eerste reisverslag. We hebben al een hele hoop geregeld; de vliegtickets liggen klaar, de verblijf- en begeleidingskosten zijn betaald, ik ben platgespoten met alle vaccinaties die ik moest hebben en ik ben ook al gestart met de malariatabletten. Ik lees informatie door over Malawi en oefen hier en daar wat met de lokale taal (Chichewa), door middel van twee handige woordenboekjes die ik gekregen heb (gelukkig wordt er ook Engels gesproken :) ).

Afgelopen vrijdag hebben Natasja en ik de trainingsdag voor Afrika bijgewoond waarin we werden voorbereid op de cultuurverschillen die ons te wachten staan. Ongelijkheid tussen mannen en vrouwen of fysieke straffen voor kinderen; hoe ga je ermee om? Het is erg handig om mezelf daar een beetje op voor te bereiden.

Als we in Malawi aankomen zullen we namens organisatie Doing Good vrijwillig werken in het Likuni Mission Hospital net buiten de hoofdstad Lilongwe. De taken zijn erg breed; van helpen bij bevallingen tot wondverzorging en van assisteren bij operaties tot voorlichting geven en controles bijhouden. Met in totaal 10 Nederlandse vrijwilligers verblijven we in het "Doing Good huis" waar logies en ontbijt zijn inbegrepen. Het huis is voorzien van stromend water en electriciteit (al kan dit soms uitvallen (welkom in Afrika hihi)).

Nu de laatste puntjes op de i en we zijn klaar om te gaan! Bij mijn profielomschrijving kun je evt. nog zien hoe je me kunt sponseren!

Groetjes en tot snel,

Nadine